Μεταλλάξεις του γονιδίου FOXP3 μπορεί να εξηγούν την διέγερση του ανοσοποιητικού στην Π.Σ. και άλλες παθήσεις

🔊 Ακούστε το άρθρο

Μια γονιδιακή μετάλλαξη μπορεί να εξηγήσει την ανεξέλεγκτη, φλεγμονώδη απόκριση που παρατηρείται στις αυτοάνοσες και χρόνιες φλεγμονώδεις παθήσεις όπως η Πολλαπλή Σκλήρυνση, όπως αναφέρουν επιστήμονες του Research Institute of the McGill University Health Centre (RI-MUHC). Όπως αναφέρουν οι ίδιοι, είναι μια ανακάλυψη που είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

Σύμφωνα με την μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science Immunology, αλλαγές στο γονίδιο FOXP3 επηρεάζουν συγκεκριμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού, τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα. Αυτές οι μεταλλάξεις εμποδίζουν αυτά τα Τ-κύτταρα στο να ασκήσουν τον σημαντικότατο ρυθμιστικό τους ρόλο, που οδηγεί στην απώλεια του ελέγχου του ανοσοποιητικού και την αντίδραση του ενάντια σε κάποια απειλή.

Ο κύριος συγγραφέας της μελέτης, και ανοσολόγος στο διεθνές πρόγραμμα υγείας Infectious Diseases and Immunity του RI-MUHC, Ciriaco Piccirillo ανέφερε σε δελτίο ειδήσεων ότι ανακάλυψαν ότι αυτή η μετάλλαξη στο γονίδιο FOXP3 επηρεάζει την ικανότητα των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων να μετριάσουν την απόκριση του ανοσοποιητικού, που έχει σαν αποτέλεσμα την υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού και την δημιουργία φλεγμονών.

Τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο των υπόλοιπων ανοσοκυττάρων, και να τα αποτρέπουν από το να επιτεθούν στα υπόλοιπα κύτταρα του οργανισμού, καθώς διατηρούν τις κατάλληλες αντιδράσεις ενάντια σε παθογόνους οργανισμούς. Η φυσιολογική δραστηριότητα των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων είναι εξέχουσας σημασίας για την αποτροπή των υπερβολικών αντιδράσεων του ανοσοποιητικού.

Το γονίδιο FOXP3 είναι επίσης τεκμηριωμένα γνωστό, ότι είναι ουσιώδες για την σωστή λειτουργία των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων. Όμως οι μηχανισμοί με τους οποίους το γονίδιο FOXP3 σχετίζεται με τις λειτουργίες και τις δραστηριότητες αυτών των κυττάρων δεν έχει μελετηθεί αρκετά.

Στην μελέτη, “Suppression by human FOXP3+ regulatory T cells requires FOXP3-TIP60 interactions”, η ερευνητική ομάδα – σε συνεργασία με μελετητές των University of Pennsylvania, University of Washington School of Medicine, των Η.Π.Α, και Teikyo University School of Medicine της Ιαπωνίας – αξιολόγησαν τον αντίκτυπο μιας γονιδιακής μετάλλαξης του FOXP3 στην αυτοάνοση απόκριση.

Εκμεταλλευόμενοι τεχνολογία αιχμής, η ομάδα μελέτησε δείγματα από δύο ασθενείς που έφεραν μια συνήθη μετάλλαξη του γονιδίου FOXP3, η οποία επιφέρει μια γονιδιακή διαταραχή του ανοσοποιητικού που αποκαλείται IPEX. Οι ερευνητές βρήκαν ότι μια τέτοια γονιδιακή παραλλαγή δεν μείωσε τον αριθμό των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων ή τα επίπεδα της πρωτεΐνης FOXP3. Αντιθέτως, η μετάλλαξη τροποποίησε τον τρόπο με τον οποίο τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα καταστέλλουν τα υπόλοιπα κύτταρα για να αποφευχθεί η υπερδιέγερση του ανοσοποιητικού.

Όπως ανέφερε ο Piccirillo, αυτό που ήταν μοναδικό σε αυτή την περίπτωση του IPEX ήταν ότι τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα του ασθενή ήταν πλήρως λειτουργικά εκτός από ένα κρίσιμο στοιχείο, την ικανότητα τους να απενεργοποιούν την φλεγμονώδη απόκριση.

Όπως πρόσθεσε ο Khalid Bin Dhuban, συγγραφέας της μελέτης και μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο εργαστήριο του Piccirillo, η κατανόηση της συγκεκριμένης μετάλλαξης μας επέτρεψε να δώσουμε φως στο πώς πολλές ηπιότερες μορφές χρόνιων φλεγμονωδών παθήσεων ή αυτοάνοσων παθήσεων μπορούν να συνδεθούν με αλλαγές στις λειτουργίες του FOXP3.

Η ομάδα ανέπτυξε ένα παρασκεύασμα ικανό να επαναφέρει την ικανότητα των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων να μπορούν να ελέγξουν το ανοσοποιητικό, υπό την παρουσία της συγκεκριμένης μετάλλαξης του γονιδίου FOXP3. Αυτό δοκιμάστηκε σε ζωικά μοντέλα αρθρίτιδας και κολίτιδας, δυο χρόνιων παθήσεων, και μείωσε τις φλεγμονές και επανέφερε την κανονική λειτουργία των ρυθμιστικών Τ-κυττάρων.

Οι ερευνητές σχεδιάζουν να αναπτύξουν παρόμοια φάρμακα που μπορεί να είναι χρήσιμα και σε άλλες παθήσεις όπου τα ρυθμιστικά Τ-κύτταρα δεν λειτουργούν σωστά, όπως η Πολλαπλή Σκλήρυνση, ο διαβήτης τύπου 1 και ο λύκος.

Όπως ανέφερε ο Piccirillo, μέχρι στιγμής χρειάζεται να απενεργοποιήσουμε όλο το ανοσοποιητικό σύστημα με επιθετικές κατασταλτικές αγωγές σε διάφορες αυτοάνοσες παθήσεις και φλεγμονώδεις παθήσεις. Στόχος είναι να αυξήσουν την δραστηριότητα αυτών των κυττάρων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως οι αυτοάνοσες παθήσεις, αλλά να μπορούν να την απενεργοποιήσουν σε άλλες, όπως ο καρκίνος.

Drew Hays

Πηγή: multiplesclerosisnewstoday